αψύχων δίκες

Δικαστικές υποθέσεις στην αρχαία Αθήνα, που στρέφονταν εναντίον άψυχων αντικειμένων, τα οποία εκπροσωπούσαν όμως θεϊκές δυνάμεις και θεωρούνταν υπεύθυνα για τον φόνο ή τον τραυματισμό ενός ανθρώπου ή ενός ζώου. Τέτοια αναφορά γίνεται στον Πολυδεύκη (Ονομαστ. VΙΙΙ, 90, 120). Επίσης ο Δημοσθένης (Κατ’ Αριστοκρ. 76) αναφέρει ότι «εάν πέτρα ή ξύλο ή σίδερο ή οτιδήποτε άλλο χτυπήσει κάποιον άνθρωπο, και εφόσον δεν αναγνωριστεί ο ένοχος, τότε το αντικείμενο που έκανε τον φόνο εισάγεται στο Πρυτανείο και δικάζεται». Ποινές που επιβάλλονταν συνήθως ήταν η καταστροφή του αντικειμένου και η ρίψη του έξω από τα σύνορα της πόλης.